Verhaal van:
Gemma Adelaar
Deelneemster in duo met Timo Klok
Toen ik in 2021 The Race Around The Netherlands (RATN) solo reed wist ik na afloop gelijk: dit wil ik nog een keer.
De aanloop
Maar niet gelijk, want ik zat in een ongelukkige werksituatie en door het rijden van RATN was ook de zenuw in mijn linkerhand nog zeker enige maanden in de recovery mode. Voorjaar 2022 begon het weer te kriebelen en toen zag ik ook dat er in 2023 voor het eerst een gravel editie zou plaatsvinden: RATN GX geheten! Met een grotendeels andere route, andere periode van het jaar (juni i.p.v. begin mei) en een ander type fiets. Samen met mijn vriend besloten we ons als duo in te schrijven voor de afstand van 1930 km en voorjaar 2023 begonnen de voorbereidingen. Van uitdenken van materiaal tot lange, vaak koude, trainingstochten. Maar ondertussen hadden we eerst thuis nog even een verbouwing, kreeg ik weer corona en leek het nooit echt lente te worden. Maar toen brak ergens in april de zon door en begon het voor mijn gevoel lekker te lopen: de kilometers regen zich aaneen en het vertrouwen groeide. Omdat we juist het avontuurlijke zo leuk vinden hebben we geen route segmenten verkend van tevoren of heel erg voorbereid. Ook achteraf ben ik nog steeds heel blij met deze keuze. Want verrast werden we, Nederland wat ben je mooi!
De set up
Ik heb RATN GX gereden op mijn Ridley Kanzo carbon gravelfiets met GRX afmontage. Qua set up voor mijn gravelfiets heb ik weinig veranderd, wel heb ik nog mini-aerobars gemonteerd, vooral als afwisseling voor mijn handen waar ik tijdens de 2021 editie achteraf zo last van heb gehad. Ik reed al een tijd tot grote tevredenheid op Schwalbe G-One Bite 40mm tubeless banden en besloot deze ook te gebruiken tijdens RATN GX. Dit bleek een succes want we hebben alle twee nul lekke banden gehad en ze gaven goede grip, ook in het losse zand. Verder zit mijn voorbereiding in de details, ook naar aanleiding van mijn eerdere RATN-deelname. Zo nam ik vitamine pillen mee tegen pijnlijke blaasjes in mijn mond, CO2 patronen omdat mocht je lekrijden met een tubeless band je deze tenminste weer goed in je velg 'gepopt' krijgt en twee verschillende merken fietsbroek omdat dan de zeem niet op dezelfde plek irriteert. Vanwege de voorspelde hitte heb ik electrolytes tabletten meegenomen voor in de bidons en besloten op mijn voorvork nog 2 bidon houders te monteren voor extra water. We hebben een ‘supermarkt strategie’ besproken, zodat we wisten wat we wilden hebben en niet treuzelde tijdens het halen van boodschappen. Omdat het oog ook iets wil en RATN zo nauw verbonden is met de Proloog hebben we onszelf in matchende PRLG fietsshirts gestoken zodat we een echt team lijken. Gesoigneerd van start gaan helpt het moraal immers ook.
Het minimale plan
Het plan was 190 km minimaal per dag te doen en het verder maar te zien. Uitgangspunt was tussen 6 en 7 uur s ’morgens op de fiets te zitten en na circa 90 km steeds een pauze te houden en daarna gewoon te kijken hoe het gaat. Geen timers dus per uur hoe lang je mag stoppen, geen van tevoren uitgedachte overnachtingen, gewoon op het gevoel gaan. Overnachten doen we in een mix van hotels en Vrienden op de Fiets adressen die we onderweg op onze telefoons opzoeken en bellen. Beide bieden andere voordelen en nadelen. In dunbevolkte delen van het land biedt VodF een betere dekking en vaak persoonlijke ontvangst. Maar soms geniet ik ook van de anonimiteit van een hotel, waar je niet hoeft te haasten omdat de receptie tot laat open is en ik zonder gêne alle handdoeken gebruik om mijn wasgoed droog te wringen. Ik wist dat grofweg de zware dagen in het begin zaten (het mulle zand op de Veluwe en Drenthe), maar met name zat het venijn ook in de staart. Omdat we zoveel dagen onderweg zijn, weet je dat je je krachten moet spreiden. Je rijdt niet te hard, of te lang, want je weet dat je dit ergens anders terugbetaalt. Onze pacing werkte uiteindelijk perfect, onderdeel daarvan was ook voldoende slaap. Zo bleef het leuk onderweg en konden we genieten van het fietsen en de bijzondere ontmoetingen. Soms dacht ik wel: moeten we de randjes niet verder opzoeken, het is te leuk. Maken we het onszelf te makkelijk misschien? Daarentegen waren zeker de twee laatste dagen, mede ook door de hoge temperaturen, het hoge percentage zware gravelsecties, en de steile klimmetjes zeer zwaar. Net als tijdens mijn deelname aan RATN editie 2021 was de laatste dag overleven, alsof je lichaam weet dat het er bijna is en alvast de brui eraan geeft.
Zaterdag 17 juni: de start
Om 7 uur startten we bij de Proloog met Michael Wacker die voor ons uit fietste met een gigantische RATN vlag. Ik kan het bijna niet geloven dat het nu zo ver is, samen vinden Timo en ik ons eigen ritme terwijl het veld zich langzaam verspreid over de route. Hoewel ik me de afgelopen dagen helemaal niet fit voelde (zenuwen?), voel ik me nu goed en sterk. De knop is om in mijn hoofd, let’s go!
De Race, 1930 km in 8 dagen, 15 uur en 30 minuten
Wat volgt zijn dagen zo vol van indrukken die ik moeilijk vind om op papier te zetten en in woorden uit te drukken. Nog steeds. Ik zou een feitelijke uiteenzetting kunnen geven van de dagen, overnachtingen en kilometers maar dat zou tekortdoen aan de werkelijke beleving. De emoties. De intense schoonheid van de natuur. Het plezier. De flow, onze pacing die perfect werkt. Ik ben blij dat ik deze keer dit heb kunnen delen met Timo.
De vergelijking
Timo vroeg mij onderweg hoe mijn RATN GX beleving verschilde met mijn solo deelname aan RATN 2021 op de racefiets. Beide ervaringen zijn voor mij heel speciaal geweest, maar op een andere manier. De weersomstandigheden waren ook zo verschillend dat vergelijken lastig is. Ik vond de solo deelname op een bepaalde manier intenser. Ik voelde me zo sterk mentaal, ik was zo hyper gefocust, ik had volledig vertrouwen dat ik RATN ging uitrijden. Als paar is het mentaal lichter. We hebben veel gelachen onderweg. Maar dat kan ook komen omdat de zon bijna constant scheen tijden RATN GX in tegenstelling tot mijn deelname in 2021 en ik in 2021 nog te maken had met strenge corona maatregelen. De offroad secties (circa 30 %) en het halen, wachten op alle veerboten en pontjes maken de GX-editie zwaar. Maar daarentegen hadden we weer geluk met de wind dit jaar.
Een ultra is meer dan fietsen alleen
Zowel deze editie als in 2021 heb ik toch weer onderschat dat een deelname zo veel meer is dan alleen het fietsen. Ook Timo merkte dit op onderweg. Zelfvoorzienend zijn kost tijd en energie. Timo was de eerste dagen constant bang dat we te weinig eten konden vinden onderweg. Andere dagen waren we aan het racen om een veerboot te halen. Zoeken naar accommodatie iedere dag, checken en smeren van je fiets, boodschappen doen, kleren wassen, zorgen over pijntjes, zorgen over de fiets, buienradar in de gaten houden, alles kost tijd en zorgt in een zekere mate voor stress. Een ander aspect van een ultra evenement zijn de Dotwatchers. Hierboven beschrijf ik zaken die energie kosten, de Dotwatchers en met name diegenen die je onderweg onverwachts tegenkomt, geven juist energie. Er zijn nooit genoeg uren in een dag, en langzaam zeker op zware stukken verlies je volledig het besef van tijd in uren en minuten, zeker als je extra vroeg in de ochtend vertrekt. Dagen worden gemeten in kilometers, niet in hoe laat het is.
Van tevoren vroeg ik mezelf af wanneer deze race geslaagd was. Hoe ver zouden we dan moeten komen? En wat als een van ons moest scratchen? Die gedachtes heb ik zoveel mogelijk weggedrukt, want als je eenmaal rijdt, wil je ook finishen. Dat is wat een dergelijk evenement toch bij mij in elk geval losmaakt. Over scratchen is overigens even gesproken bij het ontbijt op dag 4. Maar gelukkig daarna niet meer. Timo zijn knieën kraken, maar breken niet. Eerder afslaan om de kortere sprintafstand te doen is ook nooit bij ons opgekomen. Zelf koester ik de indrukken, route van met name de 2e helft van de race. Het is net of je steeds meer erin komt en de ervaring verder verdiept, of pijntjes die je plaagde op dag 2 en 3 dan alweer beginnen te helen. Het gevoel van bewondering en groeiend vertrouwen voor en in je lichaam, alle gedane arbeid betaalt zich nu uit. Ik ben trots op Timo die zowel fysiek als mentaal zo sterk is en boven zichzelf uitstijgt. Ik stap nooit met tegenzin de fiets weer op. Bovendien zijn naast Drenthe en de Veluwe, Brabant en Limburg mijn favoriete fietsgebieden. Echter ook de schoonheid van de route door de duinen langs de kust, de woeste tegenstelling met Tata steel en het Rotterdamse havengebied, maar zeker ook Zeeland, verrast me volledig. Met een vol hoofd val ik iedere avond in slaap.
We komen zondagavond aan bij de Proloog. Michael Wacker staat ons op te wachten. Ik ben blij er te zijn na deze zware dag. Ik ben niet blij er te zijn want dan is het voorbij.
Wanneer gaan we weer?
Van dag tot dag:
- Dag 1 Zaterdag: start om 7 u bij de Proloog. Veluwe tot Dinxperlo, 223km
- Dag 2 Zondag: Drenthe dag via Holterberg, 213 km
- Dag 3 Maandag: Groningen en Friesland, 232 km
- Dag 4 Dinsdag: pontje Drachten, veerboot Stavoren- Enkhuizen, eindhalte Medemblik 153 km
- Dag 5 Woensdag: Noord-Holland, Texel, tot Egmond, 220 km
- Dag 6 Donderdag: Duinendag, pontje bij Hoek, via Zeeland tot Westkapelle, 214 km
- Dag 7 Vrijdag: Brabant tot Noord-Limburg, tot Heel 262 km
- Dag 8 Zaterdag: zware Limburg dag, tot Sittard, 183 km
- Dag 9 Zondag: van Sittard naar de finish 246 km
Kijk voor foto's ook op mijn Instagram account:
Velogem: https://instagram.com/velogem
