Verhaal van:
Marnick Rekker
Het was 5.30 toen de wekker ging, tijd om mij klaar te maken voor de tocht der tochten, 224 kilometer lang rijden door de provincie Gelderland. Twee weken geleden pas besloten om de tocht ook daadwerkelijk zelf te gaan fietsen. Met enige aarzeling ga ik eraan beginnen. Geen geweldige voorbereiding gehad, maar dat mag geen excuus zijn om vandaag de finish niet te halen.
Ik stap de auto uit en voel de koude ochtend dauw langs mijn benen. Het is nog fris, maar het beloofd een mooie dag te worden vandaag. Ik maak mezelf klaar, stop de laatste voeding in mijn rugzakjes. Die ga ik vandaag wel nodig hebben!
Om 7.00 staan Niels van Ekeren (van Wat Als?! De Wielerpodcast) en ik bij het clubhuis van WSC De Betuwe in Tiel. Even ons nummertje ophalen en de laatste voorbereidingen treffen. Daarna is het tijd om te beginnen aan de tocht der tochten.
Met wat mist en een fris windje begonnen we aan een dag, waarvan ik wist dat het nog lang zou duren voordat ik weer van de fiets kon afstappen. De eerste kilometers werden gereden met een kleine vermoeidheid door het vroege opstaan. Eenmaal in het ritme, komen wij een groepje van 3 tegen, helaas hadden zij al een lekke band gekregen vroeg tijdens de tocht. Voor ons een mooie kans om bij hen aan te sluiten en de tocht gezamenlijk verder af te leggen. We waren aan elkaar gewaagd en reden een lekker tempo.
Na wat vlakke kilometers gereden te hebben is het tijd om de hoogtemeters van de tocht de bedwingen. In mooie bossen van Arnhem lagen afgelegen paadjes die langzaam omhoogliepen. Vanaf dit moment worden de benen voor het eerst getest tijdens de tocht.
Op eigen kracht klom ik omhoog en wist dat we aan het eind van de klim op elkaar zouden wachten, hierdoor was er voor niemand uit de groep de dwang om harder te fietsen dan dat ze wilden. Na 75 kilometer stond de eerste stop op de planning. Een lekker bak koffie, tijd om de heuveltjes te verteren.
Na de koffiestop reden we golvend over de heuveltjes Arnhem weer uit. Met wat zware en stroeve benen reden we verder om de tocht te vervolgen. De gang kwam er weer snel in en met een gemiddelde 30 km/u reden we richting het Noorden, daar maakte we een lus om genoeg kilometers te maken, want uiteindelijk draaiden we weer af richtingen het zuiden.
De meeste van deze kilometers waren vlak en tussen de weilanden door, dit zorgde ervoor dat je al gauw de aandacht verliest. Op dit moment stond er al meer dan 100 km op de teller en was ik zeker toe aan een nieuw stop om weer even bij te laden.
Eenmaal aangekomen in Doetinchem (na 125 km) konden we even bijkomen en genieten van een heerlijke krentenbol om het energieniveau weer aan te vullen. Vanaf dit moment wist ik dat het nog 100 km was naar de finish. Het werd lastiger om de gedachten te verleggen en rond km 160 had ik het even lastig. Minder energie en weinig zin om te eten. Ik was al blij dat de 60 km tot de volgende stop voorbij waren, want naar mijn gevoel duurde het langer dan alle kilometers die daarvoor waren geweest.
Op 185 km stond de laatste stop gepland, de laatste keer om alles aan te vullen en nieuwe energie te vinden om verder te gaan. Met tegenzin wat eten, maar wel zo belangrijk om de laatste kilometers te volbrengen.
Het energielevel steeg, de zin om de tocht af te maken ook. Nog 50 km te gaan.
Eigenlijk een standaardrondje op een avond, dus ik wist wat me te wachten stond.
Minder als twee uur en we hadden de finish behaald.
Vanaf de laatste tussenstop kwamen we veel groepjes tegen. De groep waarmee we reden werd groter en groter. Het tempo werd voor de laatste keer opgevoerd, voor de laatste keer een brug oprijden, voor de laatste keer nog even op de pedalen staan. Het bordje Tiel komt dichterbij. Het is gelukt!
Met een voldaan gevoel rijden we rustig terug naar het clubhuis, met trots kijk ik terug op deze mooie tocht. Nooit gedacht dat het me zou lukken.
